Γιάννης Γεράσιμος, ένας γιατρός από την Μανσούρα (1916-1954)

 

Γιάννης Γεράσιμος, ένας γιατρός από την Μανσούρα (1916-1954)

 

Ο Γιάννης Γεράσιμος, τρίτο παιδί από τα πέντε του Νικόλα και της Φωτεινής, γεννήθηκε το 1916 στην Μανσούρα της Αιγύπτου.

Ο πατέρας του από την Λακωνία και απώτατη καταγωγή από την Κεφαλλονιά ήταν εύπορος εμπορευόμενος, η μητέρα του Σπαρτιάτισσα, φημισμένη νοικοκυρά, λιτή στα λούσα και ανοιχτοχέρα στους αναγκεμένους.

Κώστας, Αγγελική, Γιάννης, Βασιλική, Τάκης περίπου το 1926

Η οικονομική καταστροφή του πατέρα γύρω στο 1929, ευτυχώς δεν επηρέασε τις εγκύκλιες σπουδές του, καθώς με τα δύο μικρότερα αδέλφια του φοιτούσαν στα Σχολεία της Ελληνικής Κοινότητας Μανσούρας, όπου ως γνωστόν τα δίδακτρα κατέβαλλαν οι δυνάμενοι. Οι μη δυνάμενοι, φοιτούσαν δωρεάν.

Άλλωστε είναι οι εύποροι Έλληνες της Μανσούρας που θα χρηματοδοτήσουν τις σπουδές του Γιάννη Γερασίμου στην Ιατρική Σχολή της Αθήνας.

  

 Φοιτητική Ταυτότητα

 

 Φοιτητές Ιατρικής  Σχολής Αθηνών: Τμήμα ομαδικής φωτογραφίας, γύρω στο 1936.

  

 Μάθημα ανατομίας

  

Στην Ακρόπολη

 

 

Ο "Μοτίβος" από την τοπική εφημερίδα "Τα Τσίντζινα"

 

Τέρμα Πατησίων, 31/8/1935 (ιδιοχείρως πίσω από την φωτογραφία)

Στο κέντρο ο Γιαννάκης Γεράσιμος. Στα δεξιά του ο Γιώργος Αθ. Ανδριτσάκης

 

Η Αθήνα καλοδέχεται τον νεαρό Αιγυπτιώτη και η φοιτητική ζωή έχει φαίνεται ακόμη κάτι από το άρωμα του «Βαφτιστικού». 

Στα Τσίντζινα, χωριό του Πάρνωνα στα 1.100 μέτρα υψόμετρο, κατοικούμενο μόνο τα καλοκαίρια, τα σόγια από την Γκορυτσά και την Σπάρτη, αγκαλιάζουν τον νεαρό φοιτητή.

 

             

Τσίντζινα γύρω στο 1935.  Πρώτος αριστερά Γιάννης Γεράσιμος. Πίσω δεύτερη από αριστερά Ευγενική Γερασίμου-Ρασιά.

Τσίντζινα, Πάρνωνας, 1.100 μ. υψόμετρο, θέρετρο του χωριού Γκορυτσά.

  Όρθιοι, τρίτος και τέταρτος από αριστερά Γιάννης Προβιάς, Γιάννης Γεράσιμος

 

      

Στο πίσω μέρος αυτής της φωτογραφίας ο Γιάννης Γεράσιμος ιδιοχείρως:

Ο μέλλων νικητής του φθινοπωρινού Grand prix, Έπαθλον "Ρετσίνα μου Ξανθιά"

  

Λουτράκι, ίσως 1935:  Άγνωστη, Γιάννης, Κούλα Γερασίμου

 

 

 Οι δύο φίλοι, Φωτο-Στούντιο Καλογερίδη & Λάντα,

Γεωργ. Σταύρου 4, Αθήναι

Ταράτσα Λαϊκού Νοσοκομείου, δεξιά η Κούλα Γερασίμου, πιθανόν μετά από μικροεπέμβαση.

 

Τον Γιάννη επισκέπτεται η αδελφή του Κούλα και με μεγάλες φοιτητοπαρέες βγαίνουν στα ταβερνάκια της εποχής, μιά φορά και στην θρυλική  «Μάντρα» του Αττίκ.

Όχι για φαγητό βέβαια. Φρούτα και λίγο κρασί.

Για την περίσταση το ατελιέ ραπτικής της Κας Τ. θαυμάστριας των μελλοντικών γιατρών, θα δανείσει βραδυνά φορέματα στις κοπελλίτσες : Προσοχή κορίτσια, τα φορέματα και τα μάτια σας ! Τα παραδίδω αύριο !

 

Μια μέρα, έφθασε τηλεγράφημα της Κας Γιάνναρη από την Αθήνα...

  

Τηλεγράφημα της 20/4/1938, ώρα 19.48 : Therma siharitiria Yanakis pire diploma Yianari

 

Ο Γιάννης θα αποφοιτήσει το 1938. Το 1939 μετά από διαγωνισμό θα διοριστεί βοηθός της Α! Παθολογικής Κλινικής του Πανεπιστημίου Αθηνών. Αργότερα θα γίνει Επιμελητής στο Λαϊκό Νοσοκομείο. 

 

ΦΕΚ διορισμού Ιωάννη Γερασίμου

 

Ο μικρότερος αδελφός του ο Κώστας έχει ήδη εμφανίσει Παρκινσονισμό. Η οικογένεια θα τον στείλει στον αδελφό του στην Αθήνα, για καλύτερη ιατρική φροντίδα. Θα αποκλειστεί εκεί το 1940 και θα περάσουν μαζί τις κακουχίες της Κατοχής. 

 

         

Ο πρώτος που θα τους ξαναδεί είναι ο αδελφός τους Τάκης, που έχει καταταγεί ήδη από το 1941 και συμπεριλήφθηκε στην Κυβερνητική αποστολή Γεωργίου Παπανδρέου από την Αλεξάνδρεια και μέσω Ιταλίας έφθασε στην Αθήνα.

Εν μέσω ανταλλαγής πυρών του Εμφυλίου ( ανταρτοπόλεμο τον λέγαν τότε), θα διασχίσει την πόλη για να φθάσει στο καταφύγιο των αδελφών του στο Λαϊκό Νοσοκομείο, με μια κονσέρβα κρέας.

Αυτό που δεν γνώριζε, ήταν ότι ήδη από το 1943, μέσα στην υπερεργασία στο Λαϊκό Νοσοκομείο και τις στερήσεις της Κατοχής, ο Γιάννης είχε ήδη μια πρώτη ενόχληση στο δεξί χέρι και πόδι, που οδήγησε πολύ αργότερα σε μια δεύτερη κρίση. Αυτή υπεχώρησε μετά από ανάπαυση ενός μηνός, αλλά τα συμπτώματα επέστρεψαν το 1951 και κορυφώθηκαν στις 29/4/1951, οπότε έχασε την χρήση των άνω και κάτω άκρων. Η διάγνωση ήταν Σκλήρυνση κατά πλάκας, σοβαρότατης μορφής.

Την Μ. Πέμπτη 26/4/1951 και το Μ. Σάββατο 28/4/1951, έγραψε και έστειλε στην Αίγυπτο αυτό το τελευταίο γράμμα. 

Βράδυ της Μεγάλης Πέμπτης 26/4/1951, αισθάνθηκα την ανάγκη να προσθέσω λίγα λόγια ακόμη. Άκουσα από το ράδιο (το ρ με δασεία!), ολόκληρη την λειτουργία της Πέμπτης. Πραγματικά τι ωραία λόγια που δεν είχα ξανακούσει όλα. Τώρα αυτήν την στιγμή ακούω το 10^ο Ευαγγέλιο και η ώρα είναι 10 παρά τέταρτο. Αλήθεια τι μεγαλείο και τι δραματική εκείνη η στιγμή που λέγεται Σήμερα κρεμάται επί ξύλου. Πραγματικά εκείνη την στιγμή δάκρυσα και σκέφτηκα για πολλοστή φορά τι λύπη θα προκάλεσα που δεν ήθελα δυστυχώς έτσι ήταν γραμμένο. Κρίμα, κρίμα, τι ωραία θα περνούσαμε τα Γερασιμάκια μαζί. Αλλά τι να γίνη, αλλοιώς τα περίμενα. Τέλος πάντων. Σήμερα το πρωί κοινώνησα, ήρθε ο παπάς στο σπίτι και με μετέλαβε. Είμαι πολύ καλύτερα. Αν είχα λίγες μέρες μπροστά μου θα ερχόμουνα. Θα σας κάνει εντύπωσι τα γράμματά μου. Ο λόγος είναι ότι τα γράφω καθισμένος στην άκρη του κρεββατιού, επίσης πέταξα και το παλιό στυλό , με ανάγκασε η κ. Μαρίην και έτσι γι’ αυτό τα γράμματά μου είναι τέτοια.

Λοιπόν Τάκη κύτταξε γι’ αυτό που σου γράφω για το αυτοκίνητο. Φαντάζομαι ο Βλαχάκης να σου έδωσε τα χρήματα τα οποία κρατάς Τάκη.

Σας φιλώ

Γιάννης

 

28/4/1951

 

Χτες το τηλεφώνημά σας ήταν βάλσαμος στην πονεμένη μου ψυχή.

Εγώ ο απαίσιος έκλαυσα όταν άκουσα την Μπέμπα μας

Ας είσθε καλά και όλα θα διορθωθούν και θα σωθούν

Είμαι καλύτερα αρκετά

 

Χρόνια πολλά  Χριστός Ανέστη

 

Φιλιά

 

 Ήταν η αρχή μιάς μαρτυρικής τριετίας. Το τέλος ήρθε την 25/2/1954.

       

 

Η νεκρολογία του στον «Ταχυδρόμο» Αλεξανδρείας το 1954 είναι ανυπόγραφη, αλλά πιθανότατα γραμμένη από τον συμμαθητή του Ντίνο Κουτσούμη, με αίσθημα και αναφορές με προφανή προέλευση προσωπικό πλήγμα.

 Απόσπασμα ( διατηρείται η ορθογραφία της εποχής, χωρίς τα σημεία στίξεως…)

 «Αι τελευταίαι μέθοδοι της Επιστήμης, αλλά και η Στοργή μιάς δυστυχισμένης μητέρας, η οποία του παραστάθηκε μέχρι των τελευταίων στιγμών, εστάθησαν αδύνατα… 

 Η Παροικία Μανσούρας θα θρηνήση τον αγαπητό της βλαστό. Θα θυμηθούν όλοι εκείνοι που τον γνώρισαν και τον αγάπησαν τον στίχον του Ποιητού: Κι’ αν διψάσης, μην το πιής από τον κάτου κόσμο το νερό της αρνησιάς…

Η Μνήμη δεν θα τον αρνηθεί ποτέ…Γιατί όλοι εκείνοι που τον γνώρισαν, θα θυμούνται πάντα τον Άνθρωπο με την καρδιά γεμάτη Καλωσύνη, τα Νειάτα που έσβυσαν κάτω από τα σκληρότερα πλήγματα μιάς αδυσώπητης μοίρας.

        

 

Οι φίλοι του θυμούνται: Φωτογραφία μνημοσύνου σταλμένη στην οικογένεια στην Αίγυπτο

Φωτογραφίες και κειμήλια φυλαγμένα από την αδελφή του Βασιλική Αναστασοπούλου.

Στον θάνατό της την 26/2/1999 (45 χρόνια ακριβώς μετά τον αδελφό της), είχε ήδη προνοήσει και δωρήσει το σώμα της για τις έρευνες της Έδρας Ανατομίας του Πανεπιστημίου Αθηνών.

Παραδώσαμε το σώμα της στο Λαϊκό Νοσοκομείο, εκεί που προπολεμικά είχε παρακολουθήσει τις σπουδές του αδελφού της και γνωρίσει τους συμφοιτητές του.

 

Κείμενο Γιάννη Καλλιανιώτη