thymamai@remembering

Μεντάλλιες και φυλαχτά

Το βαρύ χρηματοκιβώτιο, είναι βαμμένο πράσινο κυπαρισσί εξωτερικά. Ανοίγει μ ’ένα απλό κλειδί. Το εσωτερικό του σε χρώμα απαλό φυστικί. Στην βάση του ένα ομοιόχρωμο συρταράκι που ανοίγει μ’ ένα μικρότερο κλειδί.

Ήταν η πρώτη φορά που το άνοιγα από το 1979 που είχε καταφθάσει από την Αίγυπτο μέσα στο φουργκόν με τα έπιπλα των γονέων. Δεν είχα αναρωτηθεί ποτέ αν περιείχε κάτι, αλλά γνώριζα καλά ότι τα ελάχιστα τιμαλφή τους, είχα επιμείνει να τα τοποθετήσομε σε μικρή τραπεζική θυρίδα για νάχομε μια έγνοια λιγότερη.

Έτσι 40 χρόνια μετά είπα να το εξερευνήσω. Όπως το περίμενα ο κυρίως χώρος ήταν κενός, η λαδομπογιά άστραφτε και ήταν εμφανές ότι η βαριά πόρτα τουλάχιστον προστάτευε αποτελεσματικά από την σκόνη. Τότε είδα και το κάτω συρταράκι και κατάλαβα την χρήση του μικρότερου κλειδιού που κρεμόταν από την ασημόπλεχτη αλυσίδα αυτού που θα ήταν κάποτε κλειδοθήκη. Κι’ όμως το συρταράκι δεν ήταν άδειο. Δύο ομάδες μικρών κουτιών βρίσκονταν σε δύο ξεχωριστά διαφανή νάϋλον σακκουλάκια. Το ένα περιείχε δύο μεσαία περιποιημένα κουτιά κοσμηματοπωλείου, ένα σε πράσινο και το άλλο σε κατακόκκινο βελούδο. Μμμ! Ενδιαφέρον, κάποιος ξεχασμένος μικροθησαυρός;

Στο άνοιγμά τους έλαμψαν διακριτικά, χάλκινες σμιλεμένες ανταύγειες. Μα βέβαια! Τα αναμνηστικά νομίσματα από τις Μπιεννάλε Αλεξανδρείας, όπου πήγαινε ο πατέρας ως ώφειλε, εκπροσωπώντας το Προξενείο, για να τιμήσει τους Έλληνες καλλιτέχνες, που πολύ συχνά βραβεύονταν. Το ένα μετάλλιο της 9ης Μπιεννάλε (1971) το θυμόμουν, το άλλο της 10ης, (1974) όχι. Ίσως το 1973 να μην έγινε λόγω του πολέμου του Γιόμ Κιπούρ.

Το Μουσείο Καλών Τεχνών της Αλεξάνδρειας, όπου ελάμβαναν χώρα οι Μπιεννάλε

Έμεινε το δεύτερο πλαστικό σακουλάκι που περιείχε πολλά μικρότερα κουτάκια από ταπεινότερο υλικό, χαρτονάκι βυσσινί, πορτοκαλί, πράσινο ή μπλέ. Πιο εύκολο να μαντέψεις, μπορεί να είχε τις μεντάλλιες από τα μαθητικά μας χρόνια.

Όχι ακριβώς «μας», μάλλον αυτές του αδελφού μου Αλέκου, που ήταν και ο μόνος αθλητικός από τα δύο αδέλφια. Ήρθαν εικόνες λοιπόν από σχολικούς αγώνες, στην Αθλητική Ένωση Ελλήνων Αλεξανδρείας ( Α.Ε.Ε.Α.), ή στο Δημοτικό Στάδιο, την αρμύρα και την αγωνία στους κολυμβητικούς αγώνες και ουώτερ πόλο στον Ελληνικό Ναυτικό Όμιλο Αλεξανδρείας ( Ε.Ν.Ο.Α).

Ε, στους κολυμβητικούς, μπορεί και καμμιά χάλκινη να ήταν δική μου.

Πάνω-πάνω ήταν οι δύο αναμνηστικές, σε ωραία ασημί απόχρωση και βαθύ ανάγλυφο, δύο ποδοσφαιριστών που διεκδικούν την μπάλλα.

Ο χορηγός, ιδιώτης, ο κ. Πέτρος Τσονάκης, πατέρας των φίλων μας Στέφη, Βύρωνα και Πωλ. Η περίσταση, το Παυλάκειο six-a-side, ετήσιος ποδοσφαιρικός αγώνας προς τιμήν του μικρότερου, του Πωλ. Τελευταία ημερομηνία το1966, όχι τυχαία, μιάς και το 1967, η οικογένεια Τσονάκη βρέθηκε στο πρώτο καράβι που έφυγε από την Αλεξάνδρεια μετά τον πόλεμο των 6 ημερών.

Σπόρτιγκ κλαμπ (1965-1966?). Από αριστερά, Βάκης Λαμπής, Στέφης και Πωλ Τσονάκης και ο πανύψηλος Ντάκης Λαμπής (+), αγκαλιάζει τον μπαξεβάνη (κηπουρό) και ένα τέννις μπόϋ ντυμένους στα λευκά (Συλλογή Στέφανου Τσονάκη).

Ελληνική Κοινότης Αλεξανδρείας, Σχολικοί Αγώνες 1963

Μετάλλιο των Σχολικών Αγώνων της Ε.Κ.Α. του 1955, με αξιοσημείωτη πλαστικότητα στο ανάγλυφο.

Το 1955, ο πατέρας μας ήταν 40 ετών, ο αδελφός μου 3 και εγώ είχα μόλις γεννηθεί.

Σε ποιόν άραγε απονεμήθηκε;

Σκυταλοδρομία γενεών;

Ημέρα Αγώνων στο Ελληνικό Ναυτικό όμιλο Αλεξανδρείας

Δεκαετία 1960.Από την έκθεση της ιστορικού Ρένας Χρυσοχέρη το 2012.

Μετάλλια κολυμβητικών αγώνων ΕΝΟΑ, 1966, 1968

Πολύ πιθανόν η ομάδα στην οποία αντιστοιχεί η παρακάτω μεντάλλια (1966)

Τρίτος από αριστερά ο Ύβ Νεγκρίν, δεύτερος από δεξιά ο Αλέκος Καλλιανιώτης

Η φωτογραφία προέρχεται από την πολύτιμη μόνιμη έκθεση παροικιακών φωτογραφιών του 20ου αιώνα με επιμέλεια της Αλεξανδρινής ιστορικού Ρένας Χρυσοχέρη στο Ελληνικό Προξενείο Αλεξανδρείας το 2012. Την πρωτοαντίκρυσα το 2023 (!)

Το τελευταίο κουτάκι όμως το σκουροπράσινο έμοιαζε παλιότερο. Στο εσωτερικό του έφερε την σφραγίδα: Philippe M. Mittleton, Bijoutier - Mansourah, Tel. 3273 - R. C. 3843 Dakahlieh

Είναι του Έλληνος, Κυπριακής καταγωγής κοσμηματοπώλη της Μανσούρας, Μίτλεττον

Μία μεντάλλια, ασημί έχει ένα Ελληνιστικό ανάγλυφο στην μπροστινή πλευρά και πίσω γράφει ΣΕΓΑΣ 1938. Μικρά διακριτικά γράμματα πληροφορούν για τον τόπο κατασκευής της μεντάλλιας, Firenze. Αγώνες του ΣΕΓΑΣ στην Αίγυπτο;

Ο φιόγκος στην κορυφή μήπως υπονοεί γυναικείο πρωτάθλημα; Γιατί και η μητέρα μας αγωνιζόταν σε ομάδες μπάσκετ και βόλλεϋ.

Μανσούρα 1933 ή 1934, ματς μπάσκετ, δεύτερη στο κέντρο η μητέρα, 15-16 ετών.

Άλλη πάλι, σε χρυσαφί απόχρωση, για άλμα εις ύψος και πίσω γράφει, Progrés Egyptien, χωρίς χρονολογία ( ο αθλοθέτης, Γαλλόφωνη εφημερίδα της Αιγύπτου).

Ακολουθούν μεντάλλιες Αιγυπτιακών πρωταθλημάτων με ανάγλυφο τον Αιγυπτιακό Βασιλικό θυρεό.

Η μία του βόλλεϋ

Αιγυπτιακή Ένωση Πετόσφαιρας, 2ος νικητής, Πρωτάθλημα περιοχής Καϊρου 1936-37

Αγώνας βόλλεϋ, Μανσούρα, 1933-34

Στο μέσον στο δίχτυ, μας αντικρύζει ο πατέρας

Η άλλη του μπάσκετ

Λίγο πιό προσεγμένη από την προηγούμενη. Τα εγχάρακτα γράμματα φέρουν χρύσωμα, ενώ η εσωτερική σκούφια της κορώνας κόκκινη επισμάλτωση

Αιγυπτιακή Ένωση Καλαθοσφαίρισης, περιοχή Καϊρου, Κύπελλο Αζίζ Ελ Μάσρι, 2ος νικητής, 1938-39

Το 1938, ο πατέρας ήταν 23 ετών. Εργαζόταν ήδη από τα 18, αλλά έπαιζε βόλλεϋ και μπάσκετ και πολύ συχνά με τους μελλοντικούς κουνιάδο και μπατζανάκη του Τάκη Γερασίμου και Τζίμη Αναστασόπουλο ταξίδευαν για αγώνες από την Μανσούρα, τόπο κατοικίας τους, σε άλλες πόλεις μέχρι και Κάϊρο ή Αλεξάνδρεια.

Η μεντάλλια αυτή λοιπόν του μπάσκετ, μου ανακάλεσε στην μνήμη το πως συναντήθηκαν 30 με 35 χρόνια μετά στην Αλεξάνδρεια, δύο από τους παίκτες του 1938.

Περίοδος δικτατορίας στην Ελλάδα και ο πατέρας μου, Διερμηνέας και Αρχειοφύλακας του Ελληνικού Προξενείου στην Αλεξάνδρεια, συνοδεύει σε συνάντηση γνωριμίας τον νέο Γενικό Πρόξενο της Ελλάδος στο Διοικητήριο Αλεξανδρείας, κτίριο σύγχρονου ρυθμού μέσα στα νεοκλασσικά μέγαρα του Καρτιέ Γκρεκ. (Το Διοικητήριο κάηκε και ισοπεδώθηκε στην Αραβική άνοιξη του 2011).

Ο νεώτατος και ικανός διπλωμάτης δηλώνει κουμπάρος του Έλληνα δικτάτορα και αποκαλεί υποτιμητικά Δραγουμάνο τον Διερμηνέα που τον συνοδεύει. Διασχίζοντας σαλόνια με απαστράπτοντα παρκέ και ανατολίτικα χαλιά πλησιάζουν το γραφείο του Διοικητή που βγαίνει να τους προϋπαντήσει.

Ο Διοικητής, πανύψηλος και γελαστός, ξαφνιάζεται και ξεχνώντας τον διπλωμάτη, αγκαλιάζει τον πατέρα μου: Ζμπύρο ! – Αμπντελ Μόνεϊμ !

Ο παλιός μπασκετμπολίστας Αμπντέλ Μόνεϊμ Ουάχμπυ, ήταν ο νέος Διοικητής Αλεξανδρείας