Σούρουπο στην Κορνίς, οδός Σάαντ Ζαγλούλ
Φωτογραφίες και κείμενο © Γιάννης Καλλιανιώτης
Είναι 20 Οκτωβρίου 2024. πρώτο απόγευμα ελεύθερο υποχρεώσεων στην Αλεξάνδρεια. Από τον ξενώνα του Σάτμπυ μετά την δουλεία της σιέστας (απαραίτητη γιά μερικούς), τα βήματα οδηγούν στην Κορνίς, να προλάβομε κάτι από το σούρουπο, ίσως και κάποιο ιδιαίτερο ηλιοβασίλεμα.
Η προέκταση της οδού Κανάλ ντε Σουέζ που οδηγεί στην Κορνίς...
...οδηγεί στην είσοδο μιάς των υπογείων διαβάσεων που βγάζουν στο παράλιο μέτωπο
Βγαίνομε
Μας αντικρύζει από απέναντι, το κτίριο του Ιταλικού Ναυτικού Νοσοκομείου του αρχιτέκτονα Αλεσσάντρο Λόρια. Σήμερα στεγάζει διοικητικές υπηρεσίες του Πανεπιστημίου Αλεξανδρείας. Πληροφορίες του φίλου Αζίζ Γκαμάλ.
Τέλη Οκτωβρίου και ό κόσμος ρεμβάζει στα παραθαλάσσια τραπεζάκια
Η αρπαγή της Ευρώπης στην Σιλσίλα Δημοτικός φανοστάτης με το θυρεό της
Αλεξάνδρειας. Η Ίσις Φαρία στο σερφ της
με φουσκωμένο πανί, μπροστά στον Φάρο!
Το φως τρεμοπαίζει ανάμεσα στους φοίνικες της Σιλσίλα
Η Μπιμπλιοτέκα Αλεξαντρίνα κυττάζει από απέναντι
Το φως χαμηλώνει
Τα καλαμπόκια θέλουν κι' αυτά την ετοιμασία τους
Το φρούριο Κάϊτ Μπέη απέναντι ετοιμάζεται κι' αυτό. Από τις 26 Οκτωβρίου 2024, φιλοξενεί ένα καινούργιο "Ήχος και Φως".
Απέναντί του, το Romance έχει ανάψει ήδη τα φώτα, πολύ πριν την ώρα του βραδυνού χορού. Μάλλον λειτουργεί ως καφέ-εστιατόριο πιά.
Ολόφωτο καφενείο σε άλλο νεο-Βενετσιάνικο κτίριο του Αλεσσάντρο Λόρια
Δίπλα, ο "Αθηναίος". Κάποτε, τέτοια ώρα, ήταν τα thé-dansants με το κουαρτέτο εγχόρδων.
Ο ορίζοντας έχει χρωματιστεί
Η ώρα των σκέψεων...
...αλλά και των τίρμις (λούπινα) που περιμένουν λαχταριστά...
Απέναντι στέκει ολόφωτη η ναυαρχίδα του ξενοδοχειακού στόλου το "Σέσιλ"
Μπροστά του έχει βρει απάγκιο ένα αμαξάκι χαντούρ.
Μέχρι πρόσφατα έτειναν να εξαφανιστούν. Τελευταία κυκλοφορούν μερικά αναπαλαιωμένα και στιλβωμένα γιά τουριστικούς σκοπούς. Να θυμίσομε ότι μέχρι και το 1980, λειτουργούσαν πάμπολλα ως ταξί εντός της πόλεως.
Παραπάνω, η πρόσοψη και η πόρτα του Εμπορικού Επιμελητηρίου και αυτή υπό επισκευή
Λίγα μαγαζιά και ημι-πλανόδιοι δουλεύουν
Το Baudrot άνοιξε δεύτερη στέγη στην οδό Σάαντ Ζαγλούλ.
Στις βιτρίνες και στο εσωτερικό, φωτογραφίες Οθωμανισσών πριγκιπισσών εκπάγλου καλλονής, σύμβολα μιάς εποχής που περιφρονηθηκε βαθιά. Σήμερα κράχτες υποσχέσεων που είναι αδύνατον να τηρηθούν. Το εμπόριο της νοσταλγίας ακίνδυνο και δωρεάν.
Ο "κήπος" του Μπωντρό, ένας πολύ φροντισμένος ακάλυπτος παλαιών πολυκατοικιών.
Δυστυχώς εκείνο το βράδυ είχε ποδοσφαιρικό ματς και οι δύο γιγαντοοθόνες, η αλήθεια με διακριτικό ήχο και κοινό, δεν επέτρεπαν τον ρεμβασμό, τόσο απαραίτητο σε Αλεξανδρινό καφενείο.
Πάντα στην Σάαντ Ζαγλούλ επιστρέφομε προς το Délices
Τα μεγάλα καταστήματα Cicurel
Τα Χριστούγεννα, η πανοραμική τους βιτρίνα ήταν...παραμυθένια.
Θυμάμαι το 1963 ή 1964, ολόφωτη πίστα προσγείωσης-απογείωσης αεροπλάνων με ομοιώματα να εκτελούν χορογραφία πάνω σε αόρατες διαφανείς διαδρομές και να απογειώνουν την φαντασία μας των πιτσιρικιών.
Οι Σικιουρέλ, ήταν Σεφαραδίτες Εβραίοι της Κωνσταντινούπολης, μέτοικοι στην Αλεξάνδρεια από το 1890.
Οι ανδρικοί νεωτερισμοί Shick
Η πολυκατοικία απέναντι από τα Ελληνικά καταστήματα Minerva της οικογένειας Κασσιμάτη. Απορώ...γιατί δεν τα φωτογράφησα; Είναι σε εξαιρετική κατάσταση, υπερπλήρη εμπορευμάτων.
Μου φάνηκε κάπως σαν αδιακρισία...σαν να προβάλλω την οικογένειά μου...
Αλεξανδρινές υπερευαισθησίες...
Είμαστε σε οπτική επαφή με το Ζαχαροπλαστείο - Εστιατόριο Délices, που τόσο λαμπρά διευθύνει η Αλίκη Αντωνίου, όταν τραβά την προσοχή μας μιά από τις υπέροχες πόρτες αυτού του δρόμου.
Οι οκέλλες στο κέντρο της Αλεξάνδρειας διαφέρουν βεβαίως η μία από την άλλη, έχουν όμως δύο κοινά. Την εγκαταλελειμμένη έως και άθλια εξωτερική όψη και τον αρχιτεκτονικό και στυλιστικό πλούτο των εισόδων. Μερικές εκπλήσσουν θετικά ακόμη και αν προχωρήσεις και ανέβεις κάποιους ορόφους.
Όλα εξαρτώνται από τις επιβιώσεις και οι επιβιώσεις εξαρτώνται από τους ανθρώπους. Είναι πολλοί οι Αιγύπτιοι Αλεξανδρινοί που θυμούνται, πολλοί επίσης επιθυμούν την επιβίωση ενός πνεύματος, μιάς ατμόσφαιρας, μιάς όψης, σχεδόν πάντοτε συνδεδεμένης με ένα πρόσφατο παρελθόν Ευρωπαϊκό ή ΕυρωπαΪζον.
Αυτό άλλωστε δεν στάθηκε η Αλεξάνδρεια μεταξύ κυρίως του 1860 και του 1960; Μιά αποικία του Ευρωπαϊζοντος γούστου.
Η Αίγυπτος κατέχει ήδη τον τεράστιο Αραβικό πλούτο του Καϊρου. Η επιβίωση των Αλεξανδρινών ιδιοσυγκρασιών δεν θα την έκανε ακόμη πλουσιότερη; Αυτά σκέπτονται και οι πολλοί Αλεξανδρινοί και άλλοι Αιγύπτιοι ρέκτες και οι προσπάθειες πολλαπλασιάζονται.
Περπατώντας λοιπόν ένα βράδυ του Οκτωβρίου του 2024 στην οδό Σάαντ Ζαγλούλ, πάλαι ποτέ λεωφόρο των λουσάτων καταστημάτων και κάθε νεωτερισμού, παρατηρούσαμε τις μνημειακές εξώθυρες όπου η σκόνη σε στρώματα δεκαετιών είναι κι' αυτή μιά προστασία.
Είναι αργά, τα μαγαζιά είναι κλειστά και κάθε ψευδαίσθηση ζωντάνιας απούσα. Αραιά και που κάποιοι γέροντες και κάποιοι προέφηβοι κείτονται στα πεζοδρόμια με βλέμμα απλανές.
Ευτυχώς είμαστε δύο, εγώ ένα μεγάλο, κάπως ξαφνιασμένο και αιώνια αφελές παιδί και η παρουσία του Γιώργου Δαγιάντη πάντα καλοπροαίρετη, ευγενής και καθησυχαστική, με το λευκό του υπογένειο που εξασφαλίζει κάποια διαθρησκειακή ανοχή.
Σάαντ Ζαγλούλ 32
Έδρα των ναυτιλιακών επιχειρήσεων KADMAR, οι οποίες επιμελήθηκαν την αναπαλαίωση, ευταξία και τοποθέτηση φύλακα της εισόδου.
Αφωνία κάποιων δευτερολέπτων...
Αριστερά Δεξιά
Μαρμάρινα αγάλματα των 4 εποχών σε εσοχές με τολμηρούς χρωματικούς συνδυασμούς
Να υπενθυμίσω ότι αντίστοιχα αγάλματα υπήρχαν στους κήπους Αντωνιάδη και τώρα εκτίθενται στο μικρό μουσείο της Μπιμπλιοτέκα Αλεξαντρίνα.
Οι τέσσερις εποχές των κηπων Αντωνιάδη στην Μπιμπλιοτέκα Αλεξαντρίνα
Το ασανσέρ
Ανεβαίνομε την μαρμαρόσκαλα
Οι εντυπωσιακές αψίδες, τα μνημειώδη παράθυρα στους φεγγίτες
Οι καλογυαλισμένες πλακέττες
Μας δείχνουν την πόρτα
Μπαίνομε στον διπλανό αριθμό 30
Ένα θυρωρείο σαν Ισλαμικό προσκυνητάρι
Προχωράμε
Στον γιατρό με το ασανσέρ. Λογικό. Άραγε σε ποιόν όροφο;
Ας πάρομε τις σκάλες
Η έξοδος από ψηλά
Δίπλα ακριβώς, ίσως στο 28, το Κλαμπ των Ναυτικών, είχε από παλιά εντευκτήριο στο κέντρο της Αλεξάνδρειας, πιθανόν κοντά στην Λέσχη Μοχάμεντ Άλυ. Τώρα έχει μεταφερθεί εδώ.
Από το διπλανό Ντελίς, η Ελληνική σημαία μας κάνει νόημα... Ανεβαίνομε με την σκάλα
Είναι στον δεύτερο όροφο
Η πόρτα όμοια με του πρώτου, αλλά ανοιχτή. Στον πρώτο ίσως ήταν παλιά χώρος διανυκτέρευσης
Ακριβώς μετά την είσοδο στον 2ο όροφο, μπιλιάρδο με μπλέ τσόχα...ταιριαστό γιά ναυτικούς
Ένα και δύο σαλονάκια με επίπλωση αρ ντεκό, αμπαζούρ. παράθυρα ανοικτά με θέα στην θάλασσα
Υπάρχει και εστιατόριο...μας λένε ότι η κίνηση έχει ελαττωθεί πολύ.
Πάντως είχε κάποιες μικρές συντροφιές, ένα-δύο ζευγαράκια.
Δεν μας κράτησε
Να θυμίσω ότι στον Β! Παγκόσμιο Πόλεμο το Παλιό Ελληνικό Νοσοκομείο στην οδό Σουλτάν Χουσέϊν, είχε μετατραπεί σε Λέσχη του (Αγγλικού) Στόλου.
Από το βιβλίο του Michael Haag "Vintage Alexandria" AUC Press.
Περάσαμε από το Ντελίς, πάντα φιλόξενο...αλλά και που δεν είναι φιλόξενα στην Αλεξάνδρεια...
Ήταν πιά κάπως αργά γιά κανονικό φαγητό...
Περάσαμε από την απέναντι μεριά των τραμ.
Κι' άλλες μπουάπες (εξώπόρτες) ανοιχτές
Μικρό γλωσσάρι
Μπαμπ = πόρτα
Μπαουάμπ = πορτιέρης-θυρωρός
Μπαουάμπα = μπουάπα, θυρωρείο
Πως να προσπεράσεις τον Λόρια...κι' ας έχει φαστφουντάδικο στην είσοδο
Εδώ ήταν τα γραφεία της Ολυμπιακής.
Ο Νικόλας Σταματιάδης, ο Νικόλας Τζιλαλής και η Μυρτώ Πήττα μας γνέφουν...
Δίπλα μιά νεο-ισλαμίζουσα πόρτα είναι ανοιχτή
Το ασανσέρ, επιβλητικό όσο λίγα...η σιδεριά του σχεδόν εκκλησιαστική...
Ανακουφιστικό...τα boîtes aux lettres σε καλή κατάσταση και μιά πουσέττα ένδειξη νέας ζωής !
Και πάλι απέναντι...μήπως παίρναμε κανένα φρούτο ; Μπα...
Οι σκάλες και η πόρτα στο παλιό Βρεττανικό Κυβερνείο...του βάλανε φωτιά το 1967.
Τελικά βρήκαμε λιμάνι...ο κήπος της Ένωσης, μιά Στέλλα και τσιπς...χειροποίητα παρακαλώ
Από εκεί, είχα απλώς να διασχίσω το γήπεδο...
Το αγαπημένο Αβερώφειο, καλά φωτισμένο...
Ο κήπος του Μπενακείου, ίσως θυμίζει τον κήπο των Φίντσι-Κοντίνι...
Η μεγάλη αυλή με το Γυμναστήριο και το κυλικείο...
Το Μπενάκειο συσσίτιο
Στο βάθος η Μάννα
Ο κήπος του ξενώνα
Κείμενο και φωτογραφίες © Γιάννης Καλλιανιώτης
