thymamai@remembering

 Ενα αθλητικό άλμπουμ από την Μανσούρα στα 1930 τόσο... Συλλογή Βασιλικής Γερασίμου-Αναστασοπούλου Στα 10 μου χρόνια το 1965 η θεία Κούλα μου έκανε δώρο ένα μικρό εκδρομικό βαλιτσάκι με θέσεις γιά μικρά τάπερ, ένα πλαστικό πιάτο, πλαστικό ποτήρι και ανοξείδωτα μαχαιροπήρουνα, όλα στερεωμένα με μικρές δερμάτινες λωρίδες. Αναπαράσταση του περιεχομένου, με μόνο αυθεντικό 1 κουτάλι... Στο βαλιτσάκι αυτό ανακάλυψα τις φωτογραφίες που μας είχε αφήσει και που μέχρι την ανακαίνιση του σπιτιού το 2022 υπήρχαν μόνο σε κάποια γωνιά της μνήμης μου. Στον πάτο, δυσδιάκριτο λόγω ταυτόσημης απόχρωσης με το βαλιτσάκι, το αθλητικό άλμπουμ της Μανσούρας του 1930 τόσο, με φωτογραφίες αγοριών και κοριτσιών σε ματς βόλλεϋ και μπάσκετ. Στην αρχή του, οι δυό αντίπαλες ομάδες αγοριών φωτογραφίζονται με τους κριτές, διαιτητές ή παράγοντες. Στην πρώτη σειρά, καθιστός δεύτερος από αριστερά ο πατέρας μου Σπύρος Καλλιανιώτης. Μέχρι στιγμής ο μόνος που γνωρίζω. Γεννήθηκε το 1915 και εδώ μοιάζει ακόμη κάπως καχεκτικό

  Φεύγοντας από την Αλεξάνδρεια, φτάνοντας στην Αθήνα (1979)   Μετά την πολύμηνη ανάρρωση από το εγκεφαλικό στην Αλεξάνδρεια του Σπύρου το 1978, το ζεύγος Σπύρου και Αγγελικής Καλλιανιώτη πήρε την   απόφαση για τον επαναπατρισμό. Έτσι θα ζούσαν πλησιέστερα στα παιδιά τους, που ήδη δουλεύαμε στην Ελλάδα, ο αδελφός μου Αλέκος, 27 χρονών, ως Ηλεκτρολόγος μηχανικός στον Βόλο και εγώ ο Γιάννης 24, ως Χημικός μηχανικός στην Αθήνα.  Αίτηση για μετάθεση εις το “Εθνικόν Κέντρον” μετά υπηρεσία 31 ετών στο Γενικό Προξενείο της Ελλάδος στην Αλεξάνδρεια.  Ο πατέρας δεν θέλησε τις εθιμικές αποχαιρετιστήριες δεξιώσεις. Διακριτικός, ευσυγκίνητος, αδύναμος.  Οι συνάδελφοι, λίγοι πιά,   πρόσφεραν έναν κομψό ασημένιο δίσκο με τις υπογραφές τους.       Η Αγγελική έβαλε μπροστά τις μηχανές. Ρευστοποίησε τα δύο ασφαλιστήρια συμβόλαια   που είχαν συνάψει μετά το πρώτο έμφραγμα στα 40 του χρόνια. Αναζήτησε έπιπλα   για το σπίτι του Φαλήρου. Τα υπάρχοντα της   Αλεξάνδρειας, πολύ μεγάλα   για τα 88 μ2 του δ